Naszym celem są wraki, m.in. takie jak: Dunraven, Carnatic oraz najbardziej znany – SS Thistlegorm. Carnatic jest najstarszym wrakiem w regionie Sha’ab Abu Nuhas. W latach świetności był wspaniałym 90-metrowym żaglowcem parowym. „Perełka” morskiego świata to SS Thistlegorm. Zbrojny frachtowiec w swojej ostatniej podróży przewoził spory ładunek zaopatrzenia dla brytyjskiej Piątej Armii, stacjonującej w Północnej Afryce. Składały się na niego: broń, motocykle, ciężarówki, części do aut i samolotów, buty, dwa lekkie czołgi oraz dwie lokomotywy. Zatonął w 1941 roku, zaatakowany przez niemieckie bombowce. Jego lokalizację po raz pierwszy określił Jacques Cousteau w latach 50. ubiegłego wieku, a dziś – co roku wiele tysięcy nurków tłoczy się nad jego kadłubem, w ładowniach i na korytarzach. Park Narodowy Ras Mohammed mieści się na najdalej na południe wysuniętym skrawku Synaju. Często nazywany jest perłą w koronie Morza Czerwonego. Teren objęto ochroną i został ustanowiony jako park morski w 1983 roku, a przekształcony w prawdziwy Park Narodowy w 1989 roku. Park jest otoczony pięknymi rafami koralowymi, w których usytuowane są jedne z najpiękniejszych miejsc do nurkowania. Ze względu na położenie geograficzne półwysep Ras Mohammed to miejsce wyjątkowe. Silne prądy przynoszą coraz to nowe, ogromne ilości planktonu i innego pokarmu, który korzystnie wpływa na wzrost korali oraz przyciąga duże ławice ryb zarówno pelagicznych, jak i rafowych. Podwodne ogrody są domem wielu formacji koralowych. Rafa koralowa, którą buduje ponad 150 gatunków koralowców oraz tysiące fantastycznie ubarwionych ryb, stanowią o wyjątkowości tego miejsca. W parku jest kilka raf, na których można zanurkować. Są to: Ras Ghozlani, Ras Za’atar, Jackfish Alley, Eel Garden, Shark Observatory, Anemone City, Shark Reef i Yolanda Reef.
Wrak Turkia to potencjalnie konkurent dla Thistlegorma. Jest bardzo podobnym konstrukcyjnie statkiem do niego. Również zatonął od eksplozji i wiózł wyposażenie wojskowe. Wrak jest dostępny nurkowo przez cały rok i przyciąga niesamowitym życiem podwodnym. Turkia leży dość daleko od szlaków wytyczanych przez łodzie nurkowe, więc popularyzacja tego wraku będzie ograniczona. Statek został wybudowany w Anglii, w Hull, przez Earles Shipbuilding and Engineering Co. (yard no. 562) dla Thomasa Wilson Sons & Co i otrzymał nazwę Livorno. Był fałszywym szkunerem, który posiadał silnik parowy. Początkowo, obsługiwał trasę pomiędzy Wielką Brytanią, a Bałtykiem, by w 1911 r. zostać skierowanym na trasę Hull-Trest. Podczas I Wojny Światowej wykonał 6 tras do St. Petersburga. Ostatnia podróż rozpoczęła się w Nowym Yorku, w maju 1941 roku. Turkia została wyładowana rządowymi zamówieniami wojennymi (materiały wybuchowe, opony, zwoje drutu, pojazdy i uzbrojenie) i płynęła do Pireusu w Grecji. Ze względu na zamknięcie cieśniny gibraltarskiej, podróż Turkia odbywała się na około Afryki. Podczas mijania latarni Zafarana na Zatoce Suezkiej, doszło do wybuchu. Załoga opuściła statek, który po 10 minutach zatonął, zabierając ze sobą dziesięciu marynarzy. Istnieją dwie wersje przyczyny zatonięcia. Jedna mówi o zbombardowaniu statku przez samoloty, a druga o wybuchu pożaru i eksplozji w 3 ładowni. Żadna akcja ratownicza nie została podjęta. Statek został odkryty przez Pitera Collinsa. Wszelkie zapisy wskazywały ze wrak znajduje się nieopodal latarni Zafarana. Oczywiście precyzyjnych namiarów udzielili lokalni rybacy. Wrak stoi prosto na piaszczystym dnie i jest zachowany w dobrym stanie. Maszty leżą obok wraku. W niektórych miejscach są otwory, przez które można wpływać do środka. Wiele pozostałości po wraku porozrzucanych jest wokół niego. Wokół dumnie wystającego dziobu możemy spotkać mnóstwo ryb ogrzewających się na Słońcu. Ładunek w ładowniach wciąż jest nietknięty. Można bez problemu wpłynąć do nadbudówki dziobowej, w której znajdują się kwatery marynarzy. Ładownia pierwsza i druga mają po dwa pokłady. Na górnym znajdują się opony, a na dolnym drewniane skrzynie z detonatorami. Po bokach znajdują się pojazdy, mocno ozdobione koralami. Nadbudówka ma wewnętrzne zejściówki, którymi można łatwo wpłynąć do środka. Wszystkie pomieszczenia na dolnym pokładzie można spenetrować. Maszynownia zlokalizowana w śródokręciu jest również łatwo dostępna. Świetliki i bulaje dają dużo naturalnego światła. Doświadczeni nurkowie mogą zejść niżej by zobaczyć silnik. W najgłębszej części maszynowni 24m znajdują się różne zegary. Wynurzając się można oglądać kocioł parowy, cylindry i na galeriach zrobić ładne zdjęcia. Za maszynownią znajduje się trzecia ładownia z dwoma pokładami. W czwartej znajdują się pociski moździerzowe. Za czwartą ładownią znajduje się sterownia. Wrak tworzy unikatowy ekosystem miękkiego korala i kolonię dla narybku. Nurkowanie nie jest trudne. Wokół wraku generalnie nie ma prądów lub ewentualnie występuje słaby prąd. Płytka lokalizacja pozwala na długie nurkowania a naturalne światło daje duże możliwości penetracji wraku.
Galeria zdjęć
