Morze Banda nurkowanie

Nurkowanie na Morzu Banda Indonezja

Wyspy, które wcześniej nazywane były Wyspami Korzennymi, dziś znane są pod nazwą Moluki. Jest to indonezyjski archipelag, który zajmuje powierzchnię 75 tys. km². Największym miastem archipelagu i stolicą prowincji Moluki jest Ambon, a całkowita liczba ludności wynosi około 2,1 milionów osób.

Moluki były już zamieszkiwane przed dziesiątkami tysięcy lat. Handel przyprawami był już napędzany przez rdzennych mieszkańców i to długo przed tym, zanim na wyspę dotarli Europejczycy.

W XVI wieku Moluki zostały nazwane Wyspami Korzennymi. Ze względu na dużą ilość aromatycznych roślin, które rosły na archipelagu. Wyspy stały się wkrótce ważną bazą w handlu przyprawami korzennymi.

Wyspy korzenne są ojczyzną gałki muszkatołowej i goździków. Przyprawy te były wcześniej na wagę złota, dlatego też kontrola nad Molukami była wówczas synonimem bogactwa.

Jednym z najciekawszych miejsc na Molukach są Wyspy Banda. Archipelag składa się z dziewięciu wysp położonych na Morzu Banda, pomiędzy Ambon i Seram na północy i Timorem na południu; dokładnie w połowie drogi pomiędzy Nową Gwineą, a Sulawesi. Dostępu do naturalnej przystani przy największej z wysp broni Gunung Api (z ind. „góra ognia”), czyli aktywny wulkan wyrastający wprost z morza. Stolica archipelagu – Banda Neira wygląda jak ogromny, holenderski skansen z XVII wieku, a każdy dom mógłby być samodzielnym muzeum. Stare, siedemnastowieczne forty, zmurszałe armaty, nagrobki sprzed 400 lat, plantacje gałki muszkatołowej – to wszystko sprawia, że każdy kto odwiedzi Banda czuje się, jakby cofnął się w czasie do epoki kolonialnej.

Na każdym kroku człowiek niemalże potyka się o Wielką Historię, a podczas nurkowania w zatoce portowej do dziś znaleźć można…holenderskie monety z XVIII wieku! Piaszczyste i zupełnie puste plaże – tak białe, że wydaje się, jakby były przysypane śniegiem, lazurowe laguny, krystalicznie czysta woda, dżungla porastająca zbocza wulkanu oraz ciekawi i życzliwi mieszkańcy – to kolejne atrybuty Wysp Banda, które sprawiają, że z trudem się je opuszcza. Z jeszcze cięższym sercem Wyspy Korzenne opuszczają amatorzy nurkowania, którzy w wodach wokół archipelagu znajdą jedne z trzech najlepszych miejsc nurkowych w Indonezji, zaliczane do pierwszej dziesiątki najlepszych miejsc nurkowych na świecie. Ogromne bogactwo miękkich i twardych korali osiągających kilkumetrowe rozmiary, mandarin fish, rekiny – młoty, mola-mola, manty, żółwie – to tylko kilka z niespodzianek, na które można natknąć się podczas nurkowania w tych okolicach.

Legendarne Wyspy Korzenne, miejsce pochodzenia przypraw, które w szesnastowiecznej Europie były cenniejsze niż złoto, cel niebezpiecznych i desperackich wypraw organizowanych przez gildie kupieckie i władców Portugalii, Hiszpanii, Anglii i Holandii, nie wspominając już o Chińczykach, Arabach oraz sułtanach Archipelagu Malajskiego. Kto kontrolował Wyspy Korzenne, ten miał monopol na handel najcenniejszym towarem ówczesnego świata, a ów monopol budował imperia, które w niektórych przypadkach przetrwały do dziś. Gdy Anglikom udało się opanować zaledwie jedną wyspę na Banda – kawałek skalnej ziemi pozbawionej nawet źródła słodkiej wody – król Jerzy I dodał go do swojego oficjalnego tytułu.

W końcu wyspa ta – Rhun, została przez Anglików wymieniona z Holendrami na inną wyspę w zupełnie innej części świata – na Manhattan!

Za każdego pensa, którego Anglicy inwestowali w gałkę muszkatołową kupowaną na Wyspach Banda otrzymywali 50 szylingów w Londynie – trudno dziś znaleźć towar, na którego popyt generowałby aż tak kolosalny zysk.  Wizja bogactwa i władzy wypychała za oceany tysiące żeglarzy, awanturników i łowców przygód – bohaterów swoich czasów, którzy płynęli zupełnie w nieznane, gdyż praktycznie do końca szesnastego wieku nie było dokładne wiadomo, gdzie znajdują się niektóre z wysp na Molukach. Oczywiście, mieszkańcy Wysp Korzennych, zwłaszcza archipelagu Banda, szybko zapłacili za bogactwo swojej ziemi – koszmar niewolnictwa, kolejne podboje i rzezie szybko sprawiły, że plantacje goździków i gałki muszkatołowej stały się bardziej przekleństwem niż źródłem bogactwa i dostatniego życia. Niedole spowodowane kolonizacją europejską skończyły się dopiero po zakończeniu II Wojny Światowej i ogłoszeniu niepodległości przez Indonezję.

Dzisiejsze Moluki nie stanowią już na pewno centrum polityki zagranicznej Europy, zostały też zapomniane przez stołeczną Dżakartę, co nie zmienia faktu, że są one jedną z najpiękniejszych pereł ukrytych w trudno dostępnej, wschodniej Indonezji. Moluki rozciągają się na ogromnym, bo tworzonym aż przez cztery morza, akwenie pomiędzy Sulawesi (byłym Celebes), Nową Gwineą, a Timorem. Podzielona na prowincje północną i południową Moluki składają się z kilkunastu głównych wysp oraz setek pomniejszych, w większości niezamieszkałych. Do głównych wysp należą: Marotai, Halmahera, Ternate, Tidore, Obi, Misool, Ambon, Seram, Suka, Banda, Kai, Aru, Tanimbar, Wetar, Letar, Babar. Zamieszkuje je około półtora miliona ludzi (co stanowi mniej niż 1% populacji Indonezji) mówiących blisko 130 językami.

Każda wyspa ma swoją wyraźną specyfikę krajobrazową, etniczną i kulturową, chociaż główna różnica pomiędzy dwoma prowincjami archipelagu związana jest jednak z dominacją islamu na północy oraz chrześcijaństwa na południu. Te różnice w dramatyczny sposób doszły do głosu pod koniec lat dziewięćdziesiątych, kiedy obie społeczności pogrążyły się w brutalnym konflikcie religijnym – jednym z najostrzejszych w historii niepodległej Indonezji. W wyniku walk zbrojnych zginęły dziesiątki tysięcy ludzi, a jeszcze więcej zmuszonych było do opuszczenia swoich wysp i wiosek, dokąd już nigdy nie powrócili.

Dziś jednak na Molukach panuje spokój, a nieprawdopodobna wręcz uroda wysp sprawia, że do regionu powoli wraca turystyka. Nie jest to proces szybki, gdyż na Molukach nie istnieje niemal żadna infrastruktura turystyczna, a dostać się tam można tylko za pomocą nieregularnych połączeń lotniczych i jeszcze mniej przewidywalnych promów PELNI. Nagroda za wysiłek podróży jest jednak wspaniała – Moluki to prawdziwy, tropikalny ogród Edenu, pełen skarbów czekających na odkrycie.